پُــرم از اشـــکــ…

آنــقـَــدر کــه

دنـیـــــا بـایـد چتـــر بر سـَرش بگیـــرد

بـا احـتـیــــاط مـرا ورق بِـزند …..

مــــن يكــــــ دخترمـــــ....

مرا دخـــــتر خانـــــوم می‌نامند... مضمـــــونی که جذابیـــــتش نفـــس‌گیـــر استـــــ…

دنــــیای دختـــــرانه من نه با شمـــع و عروســـک معنـــــا پیدا می‌کنــــد و نــــه با اشــــک و افســــون.... 

امـــا تمــــام این‌هــــا را هــــم در برمی‌گیرد… 

اشـــک ریختنــــ قـــــدرت من نیســــت، قدرتـــــ روح مــــن استــــ… اشــــــک نمی‌ریزمـــــ تــــا توجهــــی را بـــه  خــــواستــــه‌ام جـــلب کنــــم، بــــا اشکــــم روحــــم را می‌شویــــم.

خــــــانه ي بی‌ من ســــرد و ســــاکت استــــ، چــــرا کــــه شــور و هیجــــان زندگــــی بـــا صـــدای بلنــدحرف زدنــــ، و موسیــــقی گــــوش دادن، نیســــت… زندگــــی ترنــــم لالاییِ آرامــــش بخشـــی را مـــی‌طلبـــد کـــه خـــــدا در جادویــــ صـــــدای مــــن نهفــته استــــ...

مــــن تنــــها بــــا ازدواج کــــردن و مـــادر شـــدن نیســـت کــــه معنــــا می‌گیــــرم، مــــن به تنهایی معنا دارم، معنـــــای عمیقــــی در واژه دختـــــر بودنــــ اســـت...

اگـــر فرهنــــــگ غــــلط و کـــــوتاه نظــــری مــــــرا ضعیــــفه بــــخواند بــــاز هـــم قـــوی‌تر از قبل از پشت همین  واژه ســــــربلند می‌کنـــــم و لبخنـــــد می‌زنــــــم…

چـــــرا کـــــه خـــــــــداوند مـــــــرا دختــــــــــر آفریـــــده استـــ و همیـــــن بـــــرای مـــــن کــــــــافی استـــــ…

 ایـن روزهــا.... 

 فقط کمی بیشتر فکر کن

خدایا… میخواهم اعتراف کنم
دیگرنمیتوانم ، خسته ام
من امانت دارخوبی نیستم
“مراازمن بگیر”
مال خودت
من نمیتوانم نگهش دارم….

 اخلاقم گنده؟به خودم مربوطه!

غرورماز حد گذشته ؟به خودم مربوطه!

تمام زندگیم خودخواهانست؟زندگیه خودمه!

از خیلیا متنفر شدم؟به خودم مربوطه!!! 

دوسدارم تنهاباشم؟حس خودمه! 

از روابط فامیلیه الکی خوشم نمیاد؟

سلیقه ی خودمه!

با یه تلنگرو حرف کوچیک به هق هق میافتم؟؟؟؟

دردخودمه!

خیلیارو فراموش کردم؟ 

حافظه ی خودمه!

چرا دلم دیگه هیچی نمیخواد؟؟

دل خودمه!اینجوری راحته! 

اصلا دلم میخواد اینجوری باشم

!!!!

مجبور به تحمل من نیستید 

راحتم بذارید...زندگیهخودمه...

 دلم می خواهد بخوابم…..

مثل ماهی تنگ که چند روزیست روی آب خوابیده است…

دلم چتری می خواهد پـُــر از باران

افکارم  را  زمان چه سخت و سرد تنید بر باورهایم

خدایا فقط یک تکه از مخمل ابرهایت را برای یک لحظه جاودانه بودن میخواهم ... !

   گاه سکـــــــــــــــــــوت زمان را نگه میدارد.

 تو 7سالگی "مامان بابا عاشقتونم"

تو 10سالگی "ولم کنین"

تو 16سالگی "مامان و بابا همیشه میرن رو اعصابم"

تو 18سالگی "باید ازین خونه بزنم بیرون"

تو 25سالگی "حق با شما بود"

تو 30سالگی "میخوام برم خونه پدر و مادرم"

تو 50 سالگی "نمیخوام پدر و مادرم رو از دست بدم"

تو 70سالگی "حاضرم همه زندگیم رو بدم تا پدر و مادرم الان اینجا باشن"

 در دوستیهایمان

به جای اینکه دنبال تفاوتهایمان باشیم ،

بهتر است به دنبال شباهتهایمان بگردیم ...

شباهتهایی مانند این : " چه جالب ، هر دو مخلوق خداییم ... "

 می توان با یک گلیم کهنه هم

  نعره یِ هیچ شـــــــــــیری

  هنوز به دیدار خدا می روند ...

 چشمـــــان عــروسکش را می گیرد...

هر چه میخواهد دلــــــــــــــــــــــــــ تنگـــــت بگو..............

 کس که زیاد تو حرفاش زیاد میگه 

بیخیال.....

بیشتر از همه فکر و خیال داره 

فقط... 

دیگه حوصله بحثو صحبت نداره!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 آدم ها بالاخره یک روزی،یک جایی،در یک لحظه تمتم میشوند نه که بمیرند ، نه

جوهر احساسشان تمام میشود.......

مقصد مال شهر قصه بچگی هاست!

دنیای ادم بزرگ ها فقط و فقط،

جاده دارد...

اشتباه می‌کنند بعضی‌ها،

که اشتباه نمی‌کنند!

باید راه افتاد،

مثل رودها که بعضی به دریا می‌رسند؛

بعضی هم به دریا نمی‌رسند!

رفتن، هیچ ربطی به رسیدن ندارد...!

شب آرامی بود ، می روم در ایوان ، تا بپرسم از خود ،

زندگی یعنی چه !؟

مادرم سینی چایی در دست ، گل لبخندی چید ، هدیه اش داد به من ،

خواهرم ، تکه نانی آورد ، آمد آنجا ، لب پاشویه نشست ،

پدرم دفتر شعری آورد ، تکیه بر پشتی داد ، شعر زیبایی خواند ،

و مرا برد ، به آرامش زیبای یقین ،

با خودم می گفتم :

زندگی ، راز بزرگی ست که در ما جاری ست ،

زندگی ، فاصله ی آمدن و رفتن ماست ،

رود دنیا ، جاری ست ،

زندگی ، آبتنی کردن در این رود است ،

وقت رفتن ، به همان عریانی ، که به هنگام ورود ، آمده ایم ،

دست ما در کف این رود ، به دنبال چه می گردد !؟

هیچ !!!

زندگی ، وزن نگاهی ست که در خاطره ها می ماند ،

شاید این حسرت بیهوده که در دل داری ،

شعله ی گرمی امید،  تو را ، خواهد کشت ،

زندگی ، درک همین اکنون است ،

زندگی ، شوق رسیدن به همان فردایی ست ، که نخواهد آمد ،

تو نه در دیروزی ، و نه در فردایی ،

ظرف امروز پر از بودن توست ،

شاید این خنده که امروز ، دریغش کردی ،

آخرین فرصت همراهی با ، امید است ،

زندگی یاد غریبی ست که در حافظه ی خاک ، به جا می ماند ،

زندگی ، سبزترین آیه ، در اندیشه ی برگ ،

زندگی ، خاطر دریایی یک قطره ، در آرامش رود ،

زندگی ، حس شکوفایی یک مزرعه ، در باور بذر ،

زندگی ، باور دریاست در اندیشه ی ماهی ، در تنگ ،

زندگی ، ترجمه ی روشن خاک است ، در آیینه ی عشق ،

زندگی ، فهم نفهمیدن هاست ،

زندگی ، پنجره ی باز به دنیای وجود ،

تا که این پنجره باز است ، جهانی با ماست ،

آسمان ، نور ، خدا ، عشق ، سعادت با ماست ،

فرصت بازی این پنجره را دریابیم ،

در نبیندیم به نور ، در نبندیم به آرامش پر مهر نسیم ،

پرده از ساحت دل ، برگیریم ،

رو به این پنجره با شوق ، سلامی بکنیم ،

زندگی ، رسم پذیرایی از تقدیر است ،

وزن خوشبختی من ، وزن رضایتمندیست ،

زندگی شاید ، شعر پدرم بود که خواند ،

چای مادر ، که مرا گرم نمود ،

نان خواهر ، که به ماهی ها داد ،

زندگی شاید آن لبخندی ست ، که دریغش کردیم ،

زندگی ، زمزمه ی پاک حیات است ، میان دو سکوت ،

زندگی ، خاطره ی آمدن و رفتن ماست ،

لحظه ی آمدن و رفتن ما ، تنهایی ست ،

من دلم می خواهد ، قدر این خاطره را دریابم

اینجا زمین است ....!!!!!!!!!!!!!!

جایی که وقتی زانو هایت را از شدت تنهایی 

بغل گرفته ای ، به جای همدردی برایت پول خرد می اندازند..........

این روزها

اگر خون هم گریه کنی

عمق همدردی دیگران با تو

یک کلمه است :

" آخـــــــی " 

زندگی در حال بارگیری است ، لطفا صبر کنید …

سرعت خوشبختی بسیار کم است …

تا زندگی ات لود شود … عمرت تمام شده … !!!

 کاش زندگی شعر بود

تا برای خودم یک دنیا شعر میسرودم

تا با آهنگش در خلوت بی کسی هایم هیچگاه تنها نمیماندم .

کاش زندگی قصه بود

تا برای وجود خسته ی خودم یک دریا قصه میگفتم

تا همسفر با ماهی های آزاد شوم .

تا برای همیشه در اقیانوس غمهایم غرق شوم

تاهیچکس وجودم را حس نکند،

تافقط برای آب قصه ی دلم را بگویم...

کاش.....

 می دانی؟

بگذار تا ببارد باران

باران وهمناک

در ژرفی شب

این شب بی پایان

بگذار تا ببارد باران

اینک نگاه کن

از پشت پلک پنجره

تکرار پر ترنم باران را

و گوش کن که در شب

دیگر سکوت نیست

بشنو سرود ریزش باران را

کامشب به یاد تو می آرد

گویی صدای سم سواران را

امشب صفای گریه من

سیلاب ابرهای بهاران است

این گریه نیست

ریزش باران است

آواز می دهم

ایا کسی مرا

از ساحل سپیده شبها صدا نزد ؟

از پشت پلک پنجره می دیدم

شب را و قیر گونه قبایش را

دیدم نسیم صبح

این قیر گونه گیسوی شب را

سپید میسازد

و اقتدار قله کهسار دوردست

در اهتزاز روشنی آفتاب میخندد

در دوردستها

باریده بود بارانی

سنگین و سهمناک

و دست استغاثه من

سدی نبود سیل مهیبی را که می آمد

و آخرین ستون

از پایداری روحم را

تا انتهای ظلمت شب

انتهای شب می برد

آری کسی مرا از ساحل سپیده شبها صدا نزد

حمید مصدق

  گاه در صبر و سکوت بر سر درد ،

قدرتی است که در بیتابی فریاد نیست

استاد دکتر علی شریعتی